Nowe CANDY w HAUSEofCOTTON

      Ostatnie sowy i te następne powstały z materiałków zakupionych w Hause of Cotton, wypełnione wnętrznościami poduchy kupionej  Jysk'u. Całość mięciutka i bardzo przytulaśna.
Czekam na nową dostawę z HofC coby uwolnić pomysły z głowy, tymczasem szczegułów candy można szukać TU

                                                            

                                    A to jeszcze dwie najnowsze sowinki z kangurkokieszonkami;-)

Czy to sowa czy kangur?

   Jak pisałam poprzednio powstały kolejne sowy w nieco innej wersji. Ciągle róże królują ;-)
Podusie po małej modyfikacji mają kieszonkę na brzuszku. Można w niej schować np. małą sówkę.

Jedna dama z kokardką na uszku , druga jak to mama zbyt zajęta maleństwem żeby się stroić.

Kto bloguje ten znajduje.

Przeglądając te wszystkie piękne i wielce inspirujące blogi trafiłam na blog sklepu House of Cotton; można tam znaleźć fajne tutki , np. taki o zszywaniu ściegiem dyskretnym. Do tej pory troszkę się męczyłam jak przyszło mi zszyć cóś ręcznie w sposób estetyczny i niewidoczny. Gdzieś , coś dzwoniło ale ciągle nie wychodziło tak jak trzeba.
W tym fajnym sklepiku znalazłam też śliczne materiały, kilka zakupiłam i .... zużyłam:-)
Jak na mnie to sukces, bo kupować materiały bardzo lubię lecz mam problem z ich wykorzystaniem. Bynajmniej nie wynika to z braku pomysłów , bo te   kłębią mi się w głowie jak tylko zobaczę jakiś ciekawy kawałek szmatki.
I tak powstały SOWY takie do przytulania i do zabawy.
Nic oryginalnego , bo sowy są obecnie bardzo popularne (czemu dziwić się nie można, to taki wdzięczny temat), szyją je niemal wszyscy.
 Skoro wszyscy to i ja chciałam.
A wyszło tak:

Zdjęcie robione w dzień;-) trzy śpiące Sowy.

Wyglądają spokojnie ale jak tylko zapada noc zaczynają sowim zwyczajem harcować.

Szyjąc trzecią z rodzeństwa postanowiłam wypróbować pomysł na aplikację odwrotną , której dokładny opis wykonania możecie znaleźć tu w ZAPOMNIANEJ PRACOWNI.

Dwie w kolorach "dziewczyńskich" mają przyczepione na rzepowych serduszkach maleńkie sówki.

Dwie siostrzyce 

i jeden braciszek 

Tak mi się spodobało , że powstają już następne.

Kolorowych snów!

Nowy Asystent

    Po pouczającym wyjeździe do Poznania nadszedł czas na ... no właśnie jak to ująć? Może po prostu uznałam ,że nadszedł najwyższy czas aby w naszym domu zamieszkał, bo w naszym życiu pojawił się nieco wcześniej.

Piesków było kilka i wszystkie słodziutkie, trudno było wybrać.

Jak już wybraliśmy, tzn my i on , psinka została wyróżniona czerwoną wstążeczką (choć zupełnie niepotrzebnie bo pysiu miał zupełnie inny od pozostałych), tak na wszelki wypadek.

                                                         
                                                            Maleńka biała kuleczka.

To małe zwierzątko dowartościowało mnie trochę , akceptując leże które mu uszyłam .Robiłam zdjęcia legowiska jak było jeszcze nowe i niezamieszkane ( teraz juz nie bardzo nadaje się do pokazania ;-)) ale gdzieś je "posiałam" .

Obecnie wygląda tak:

Ma na imię Franek Burza , na miano Asystenta zasłużył sobie chodząc za mną krok w krok, kładąc się na materiałach, szamocząc formy i pożerając wełnę:-) 

 Wygląda słodko , tylko to spojrzenie zdradza , że niezłe z niego ziółko...

Jeden z ostatnich ciepłych weekendów Asystent miał wolne i buszował w trawskach.

 Piesek pełen sprzeczności ; lubi ciepło kolan i buszowanie w trawskach , błocie i wodzie.

  Początek lipca wymarzone warsztaty malowania wełną z Renatą. Wyjątkowe bo niezwykle ciekawe i dość trudne , i pracowite , jak dla mnie , początkującej w filcowaniu.
Zorganizowane przez super kreatywną Dorotę Freitag http://www.kreatywnie.com/ w malowniczej Traperskiej Osadzie. A wszystko koło Poznania , kawał świata dla Krakusa.
  Tak się jakoś przyjęło ,że na warsztaty jeździmy całą rodziną i choć bywa męcząco to ma też swoje plusssy;-). Pod koniec pierwszego dnia filcowania torby , brzydko mówiąc "wymiękłam" . Szczęśliwie Mąż wsparł mnie siłą swoich rąk i dokończył filcowanie rączek (uchwytów); ku zdumieniu wszystkich Pań ;-) hi.
A to kilka fotek :

                                                              Kolorowy zawrót głowy

                                       trudno się było zdecydować, tyle pięknych kwiatów,

drugi dzień, malowanie wełną, te kolorowe wełenki bardzo mi się spodobały , w najbliższym czasie wyruszam do pasmanterii w poszukiwaniu podobnych,

i końcowy efekt

.

Mam pomysł na następną , ale trochę się waham w obawie przed porażką. Bez wsparcia mistrza może okazać się to ponad moje aktualne możliwości.

Dla Ani

   Długo myślałam jak napisać tego posta, ale jakoś brak mi weny ;-(
Więc moim zwyczajem będzie krótko i na temat.
Dość dawno zauroczyły mnie Tildowe lale i pomyślałam sobie, że też takie muszę sobie uszyć.
Więc kupiłam książkę, wykroiłam i przeszyłam za jednym zamachem kilka lal. Ale jak to u mnie bywa nie skończyłam ani jednej.
Aż tu przeglądając wszystkie te piękne blogi znalazłam ''zapalnik'' do dalszej pracy.

No i udało się skończyłam moją pierwszą lalę. Szczególnie spodobały  mi się te pulchniejsze, więc KucharkAnka dla Ani jest właśnie taka:

 No i tak troszkę od drugiej strony tej niezgorszej, Anka prezentuje swoje walory;-)

Piękniejszych Lal nie brakuje, ale zrobienie jej sprawiło mi duuużo przyjemności; każda następna będzie inna , może lepsza ale tylko ta ma nr1.

Mam nadzieję,że choć troszkę pomoże Ani!

kapelusik

Tu płatek, tam płatek śnieg z nieba leci...
Jak tak dalej pójdzie to zdążę ufilcować drugą rękawiczkę.

Jeśli wyzdrowieję nim śniegi stopnieją wypróbuję mój pierwszy własnoręcznie ufilcowany kapelutek.

A, że w nakryciu głowy wyglądam jeszcze gorzej niż bez z pewnością wystraszę zimę i wreszcie nastanie wyczekiwana przez wszystkich wiosna.

Filcowanie tych dwóch sprawiło mi ogromną frajdę! 

Byłabym niewdzięcznicą gdybym nie wspomniała, że pierwsze kroki w filcowaniu stawiam pod czujnym i życzliwym okiem Pani Krystyny Drożdżowskiej.

Dzięki Pani Krystynie co tydzień spełnia się jedno z moich marzeń!

A to stronka Pani Krystyny.

Kwiatki

Zakochałam się w filcowaniu na dobre.
Czy wychodzi czy nie będę kłuć, nakłuwać, moczyć , masować i masować;-)
 Wiem to na pewno choć stawiam na tym polu pierwsze kroki.

A to jeden z moich ostatnich pomysłów...

 Hm, w pisaniu bloga też jestem zielona. Wywraca mi zdjęcia:-(

Szczęśliwie mam Mamę, której zawsze podoba się to co robię.
Dziękuję Ci Mamo!

Filcowe kogutki

Miała być kurka , dobra , łagodna ... Słodka ozdoba stołu;-)
Są koguty dwa.
Szczęśliwie to pokojowo nastawione kuraki; walk nie będzie.

Jak to mówią: " pierwszy kot za płot i koguty tyż"

                                                               




Tylko ten ostatni coś mi zdjęcie wywrócił.
Chyba za wcześnie go pochwaliłam, że taki spokojny.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      

Też koty lubię...

Wszyscy na tę zimę narzekają , ja też mam jej już dość ale marudzić nie będę!
 Zrobiłam sobie kotka psotka co mnie rozwesela.
Na przekór wszystkim i wszystkiemu kotek nie jest czarny, szary ani rudy. A do tego jest nieco roztargniony więc słoniowym zwyczajem wiązać każe sobie supeł ; tyle ,że na ogonie.

Drugie życie różowego sweterka

 Nie lubię wyrzucać rzeczy i tak samo nie lubię ich przechowywać.
Tak też było w przypadku różowego swetra.
Wsadziłam go do pralki, nastawiłam maksymalną temperaturę i radośnie czekałam. Niestety tym razem ku mojemu zaskoczeniu...
To właśnie zwykło nazywać się złośliwością rzeczy martwych.
Gdybym bardzo się starała wyprać szybko sweterek tak żeby był gotowy na jutro i pięknie wyglądał, kusił miękkością , pewnie skurczyłby się o rozmiary dwa i świetnie pasował na koleżankę , której zazdroszczę filigranowości;-(.
Ale przecież ja chciałam żeby się skurczył wręcz sfilcował, a on... NIC. Stracił jedynie intensywność koloru.
Ale pomysł i plan już raz powzięty zbytnio odwlekany umiera i stacza się w otchłań nigdy nie wypróbowanych. Pomyślałam: nie tym razem, jeszcze trochę i nic się tam nie zmieści.
Więc do dzieła.
 I są małe kaputki, cieplutkie i milutkie. Mają tez dzwoneczki. Małej właścicielce bardzo przypadły do gustu, zwłaszcza dzwoneczki.

                                             I starczą jej na długo bo wyszły troszkę za duże.